Mitch aan het woord: ''Onzichtbaar''

In ''...aan het woord'' komen vrijwilligers, stagiaires of deelnemers van het Humanitas unlimited project aan het woord. Hierin kunnen zij zelf iets vertellen over hun ervaring met Unlimited en alles wat ze bij hun stage of deelname hebben kunnen doen. Vandaag is Mitch aan het woord.

Onzichtbaar

Om te beginnen zal ik me voorstellen. Ik ben Mitch Stengewis, 23 jaar oud en derdejaars student aan de Pabo bij Windesheim Flevoland. Dit laatste is wat mij bij Humanitas gebracht heeft.

Dit jaar moest ik voor mijn opleiding een profiel kiezen, vanwege mijn persoonlijke interesses heb ik hierbij voor het profiel ‘De Mens & Wereld’ gekozen. Bij dit profiel hoort een maatschappelijke stage die dit jaar bij Humanitas vervult kon worden. Ik heb toen gekozen voor het project ‘Unlimited’ om nou eens werkelijk meer te weten te komen over de statushouders in onze maatschappij.

Asielzoekers die vaak negatief in het nieuws komen, AZC’s die overlast veroorzaken in de buurt en politici die de ‘gelukszoekers’ vooral willen weren. Waar is dan het positieve? Een mening vormen is makkelijk vanaf de zijlijn, vrienden of familie die een slechte ervaring hebben gehad kunnen hier de oorzaak van zijn. Maar zonder eigen ervaring is naar mijn idee een mening inhoudsloos. Voor mij de grootste reden om te kijken wat er nou van die negativiteit over blijft als je maatje wordt van iemand die statushouder is.

Mijn eerste kennismaking met de deelnemers van dit project was tijdens een avond gezamenlijk eten bij Humanitas. Onwennig en toch wat spannend begon deze avond. Waar ga je het over hebben? Welke vragen kan je wel en niet stellen? Deze gedachten gingen vooral door mij heen. Maar na een half uur waren de gesprekken op volle gang. De taal vormt zoals ik al verwachtte een barrière, maar zeker niet een die niet te overkomen is. Mij zal van deze avond altijd bijblijven hoe een vrouw uit Eritrea aangaf hoe geweldig ze het vind dat hier in Nederland alles kan, met een grote lach vertelde ze hoe mooi ze het vond dat hier gewoon twee vrouwen met elkaar zouden kunnen trouwen. Van al het negatieve wat de media toont was er hier in ieder geval nog niks zichtbaar geworden.

Om het project te starten hadden wij twee startbijeenkomsten. Hierbij leerden wij als vrijwilligers de deelnemers beter kennen. Om dit leuk en betekenisvol vorm te geven deden wij een aantal activiteiten. Tijdens de bijeenkomsten leerden we meer over elkaars interesses, welk voor gevoel wij hadden bij bepaalde gebeurtenissen en hoeveel waarde wij hechten aan verschillende dingen in het leven. Hierbij viel mij vooral op hoe graag ze meer wilden doen, meer leren, meer betekenen en het liefst zo snel mogelijk kunnen werken. Een mate van motivatie waar ik bewondering voor heb. Om maar een voorbeeld te noemen: de deelnemers vonden het apart dat wij ons verdrietig voelde als we op moesten staan, ook toen wij uitlegden dat dit was omdat we liever langer zouden blijven liggen. Naast het beter leren kennen van elkaar hebben we ook heel veel gelachen. Cultuurverschillen, andere prioriteiten in het leven en verschillende interesses vormden op geen enkel moment onenigheid, enkel nieuwsgierigheid naar hoe de ander dit dan voor zich zag.

In de korte tijd die ik nu deelneem aan dit project heb ik al heel veel moois gezien. Dit betekend niet dat ik ontken dat er negatieve dingen gebeuren omtrent immigranten. Maar ik zal voortaan een ieder die zich hard uitspreekt tegen nieuwe Nederlanders vooral aanraden ook mee te doen aan dit project. De groep gemotiveerde, enthousiaste en welwillende asielzoekers en statushouders is namelijk groot, maar jammer genoeg voor velen onzichtbaar.